امروز تولد یکی از بهترین ورزشکاران زن ایران است.
کیمیا علیزاده قهرمان تکواندو زنان ایران که توانست به عنوان اولین زن ایرانی به مدال برنز مسابقات المپیک دست یابد در ۱۹ تیر ۱۳۷۷ به دنیا آمده است.
او در وزن ۵۷- کیلوگرم در مسابقات تکواندوی المپیک ریو ۲۰۱۶ با پیروزی در دیدار رده بندی مقابل حریف سوئدی توانست به عنوان اولین زن ایرانی در المپیک روی سکو برود.
علیزاده اما بعد از مسابقات دچار مصدومیتی شد و مدتی دور از میادین بود.
او حالا در آستانه مسابقات المپیک آسیایی یکی از امیدها و یکی از ستاره ها در میان زنان کاروان ایران است.
کیمیا علیزاده پرچمدار ایران در این مسابقات هم هست. با این ستاره جوان ورزش و تکواندوی ایران گفت و گو کرده ایم که می خوانید:
*شما پرچمدار کاروان ایران در المپیک آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا هستید. با توجه به اینکه همیشه ورزشکاران بزرگ این مسئولیت را به عهده دسته اند چه احساسی دارید؟
قبل از هرچیزی خوشحال هستم که در ماه تولدم مسئولیت پرچمداری کاروان المپیک آسیایی ایران بر عهده من است.
این موضوع مسئولیت من را در این مسابقات سنگین می کند چرا که وقتی رزومه پرچمداران ایران در بازی های آسیایی می خواندم می دیدم که همه آن ها مدال طلا داشته و تنها یکی دو نفر بودند که با مدال های نقره و برنز این مسئولیت را به عهده داشته اند.
البته من قبل از این پرچمدار کاروان ایران در المپیک جوانان نانجینگ بوده ام و قبل از این تجربه این را دارم.
*برای خیلی از ورزشکاران افتتاحیه بازی های المپیک و المپیک آسیایی بسیار جذاب است و به همین دلیل حضور در مراسم را دوست دارند.
حالا شما به عنوان پرچمدار در این رژه حضور دارید. برای شما چقدر این موضوع جذاب است؟
نمی توانم بگویم که خیلی بحث جذابیت برایم مطرح است.
من در مسابقات جهانی هم پرچمدار بوده ام و قبل از هرچیز برایم پرچمداری کاروان ایران برایم افتخار است.
-بعد از کسب مدال در المپیک به عنوان اولین زن ایرانی، مسئولیتتان از یک ورزشکار صرف گسترده تر شدو تبدیل به یک چهره کمی فراورزشی شدید.
این موضوع باعث نمی شود فشار بیشتری روی شما باشد؟
قطعا این فشارها روی من هست. خیلی از فشارها ناخواسته روی بازیکنان وجود دارد و این خود بازیکن است که باید بتواند شرایط را مدیریت بکند. من البته بخش مثبتش را می بینم و انرژی مثبتش را می گیرم.
زمانی که درالمپیک بازی می کردم درست است که تحت فشار بودم اما مسئولیتم به مراتب کمتر از امروز بود و این کار من را برای ادامه راه سخت تر می کند.
-در زمان برگزاری مسابقات المپیک از یک ورزشکار جوان تبدیل به چهره ای محبوب و معروف شدید و همانطور که گفتید دیگر زندگی اجتماعی شما صرف باشگاه و تمرینات نبود. این موضوع آیا برایتان دشواری هایی هم داشت؟
اوایل خیلی زندگی برایم سخت بود. واقعا شرایط دشواری بود اما کم کم با آن کنار آمدم.
واقعیتش این است که تکواندو مسیر زندگی من را عوض کرد و بعد از المپیک دیگر نمی توانستم عادی زندگی کنم. خب خیلی ها ممکن بود از من الگوبرداری کنند و کوچکترین اشتباه من می توانست عواقب بدی داشته باشد.
این با توجه به سن و سالم کمی سخت بود و باید حواسم را در زندگی شخصی و اجتماعی و حتی فضای مجازی حسابی جمع می کردم. در این مدت و در خیلی جاها خسته و پشیمان شدم اما این احساس گذرا بود و بیشتر از چند دقیقه طول نکشید.
خیلی وقت ها این به سراغم می آمد که ای کاش این اتفاقات نمی افتاد و من زندگی آرامم را داشتم و کسی به من توجه نمی کرد اما این مسیری که بود خودم انتخاب کرده بودم و تصمیم گرفتم با آن کنار بیایم.
-بعد از درخشش در المپیک حالا با وجود تغییر شرایط از یک تکواندوکار جوان و با استعداد به یک قهرمان که انتظارها از او بالا هم هست ، چقدر آماده اید و شرایطتان چگونه است؟
واقعیت این است که من وزنم را تغییر دادم و در وزن منفی ۶۷ کیلو بازی می کنم. من در المپیک در -۵۷ بازی کردم اما امروز شرایط وزن تغییر کرده است. وزن -۶۷ وزن مرگ است.
-چرا وزن مرگ؟
به خاطر اینکه وزنی است که مدعیان زیادی در آن هستند و هربار یک نفر در آن قهرمان می شود. نسبت به وزن های دیگر این وزن شرایط متفاوتی دارد.
-شما مجبور بودیم وزنتان را اضافه کنید؟
بله مجبور بودم چراکه دیگر نمی توانستم وزنم را کم کنم. ما البته قبل از المپیک دو سه مسابقه مهم داریم و من در حال حاضر تمرکزم را روی آن ها گذاشته ام. شاید مسابقات دیگر زیاد در رسانه ها مهم نباشد اما مسابقاتی در پیش داریم که در رشته ورزشی تکواندو مهم هستند مثل مسابقات قهرمانی جهان که من تمرکزم را برای موفقیت در آن ها گذاشته ام چرا که این مسابقات در ارتقا رنکینگ من موثر هستند و می توانند جایگاه من را تغییر بدهند.
-وضعیت آمادگی تان برای رسیدن به آرزوهای امسالتان چگونه است؟
من یکسال از میادین دور بودم اما الان به مرز آمادگی رسیده ام فکر می کنم تا زمان مسابقات جهانی و المپیک آسیایی به آمادگی کامل می رسم.
-شما در باشگاه لوازم خانگی کن عضویت دارید. وضعیت تکواندوی باشگاهی زنان خوب است؟
بله. من چندسالی عضو باشگاه لوازم خانگی کن هستم و برای این باشگاه در لیگ بازی میکنم.
خدا روشکر حمایت این باشگاه در بخش بانوان بسیار خوب بوده و من از حضور در این باشگاه رضایت دارم.
امیدوارم حمایت و حضور باشگاه لوازم خانگی کن باعث حضور حامیان بیشتر در عرصه ورزش بانوان شود.
چرا که بانوان ایرانی نشان دادند در صورت حمایت و توجه بیشتر،توانایی و امکان ثبت رکوردها و نتایج درخشان در سطح آسیا وجهان و المپیک خواهند داشت.
